1988 yılında hobi olarak başlamış olduğum fotoğrafçılık daha sonralarda beni içine çeken bir mesleğe dönüşmüştür. Fotoğrafçıların az bulunduğu ve evlere fotoğrafçı çağrıldığı bu dönemlerde iyi bir ustanın yanına çırak olarak başlamak da en büyük avantajlarımdan biri olmuştur . Stüdyoda ve karanlık odalarla gecen günlerim beni stüdyo fotoğrafçılığına yönlendirmiş olsa da bu mesleğe gönül vermiş olmam fotoğrafçılığın her dalında bilgi birikim sahibi olmama yardımcı olmuştur. Günümüzün koşullarında dijital fotoğrafçılığın yaygınlaşmasıyla beraber bu değişimi biz stüdyocular içimize sindirememekle birlikte hafıza kartlarından , piksellerden ve photoshop kullanımı gibi birçok materyallerden uzak kalamazdık ve öyle de oldu.

Eskiden aylarca öğrenmek için çabaladığımız kara kalemle negatif üzerine rötuş yapmayı , karanlık odalarda siyah-beyaz fotoğraf basmayı , Mamia RB 67 makineleri ve rol filmleri zamanla rafa kaldırdık. Fotoğrafçılıkta bu kadar değişim yaşayan biri olarak şimdi merak ediyorum ; kullandığımız dijital teknolojiyi ne zaman rafa kaldıracağız ? ( bu arada rafta yer kalmadı )

Fotoğraf çekmek benim için meslek olmanın yanında bir tutku olsa da beni heyecanlandıran asıl nokta o ana ortak olma , yeni yüzler tanıma ve vizörden baktığımda mutluluğun , hüznün , aşkın nesilden nesile fotoğrafla anlatıyor olmamdır. Bu bakış açısıyla 25 yıllık tecrübe ve usta vasfıma rağmen çok iyi çekimler yapmış fakat en iyi fotoğrafı çekmemiş olduğumu biliyorum.Bu amaç uğruna fotoğrafçılığın her dalında kendimi geliştirmeye ve yenilemeye çalışıyorum.

Çok uzak değil !

Her an en iyi fotoğrafı çekebilir bu da sizin fotoğrafınız olabilir.

Abdullah KESİKBAŞ